29 augustus 2021 - De vloertransplantatie
Door Diana
Het pand ligt vol prachtige stukjes vloer op verkeerde plekken. In het toekomstige Fablab bijvoorbeeld liggen losse stukjes marmoleum, onderbroken door de voetafdruk van ex-muurtjes en afgevoerde keukenblokjes. In het Biolab daarentegen lagen vieze, donkerbruine tapijttegels. Die zijn best brandbaar en ze blijken ook nog eens te zorgen voor een hoop schimmel in de plankenvloer die eronder ligt. Dat wil je niet on een lab waar je alles wat je morst goed op wilt kunnen ruimen en waar de schimmels hun plek kennen: netjes in een afgsloten petrischaaltje.
Een paar maanden geleden deden we al een poging om het marmoleum voorzichtig los te trekken en te weken van de hardboard ondervloer. Na een dag prutsen hadden we een klein hoekje los en na nog een klein rukje een enorme scheur. Toen heeft de vloer een tijdje rust gehad, tot vandaag.
Coen wilde proberen de vloer los te krijgen met een verfbrander, maar dat ging ook niet.
We hadden al eens bedacht dat het een poging waard zou zijn om de hele vloer met ondervloer en al op maat te maken voor het Biolab, en dan met heel veel mensen te verplaatsen. Leek een wild idee, maar soms zijn we in de stemming. Na een hoop meten, hoekjes aftekenen, en wat denkfouten later (het biolab is natuurlijk omgekeerd niet-haaks als het Fablab) was de vloer op maat gezaagd, waren de tapijttegels uit het biolab verwijderd en sjouwden we met 'n zessen de vloer naar de nieuwe plek. Daar moest hij nog met veel kracht bol gezet worden om hem onder de radiator te kunnen schuiven, en wat bleek: hij paste op de millimeter.
Het biolab is er enorm van opgeknapt, er is nog vloer over om hetzelfde te doen voor de brandgang, en de werktafels in het biolab krijgen ook nog een laag marmoleum. Opgeruimd, nu kan het Fablab eindelijk na gaan denken over hoe hun vloer er uit moet komen te zien.
18 juni 2021 - Een tuin, een tuin!
door Diana
Lange tijd zaten we aan te kijken tegen een grote zandbak met strandpotentie. Na het weghalen van de stenen was er een vlakte van wit zand ontstaan waar we een tuin van konden maken. Het zand voert het regenwater veel te goed af, en het mengen met aarde leek ook een mijl op zeven.
Gelukkig hebben we bodemrapporten waaruit blijkt dat de bodem niet verontreinigt is, en is er iemand gevonden die wel een laagje van het schone zand weg wou komen halen.
Toen ging het ineens heel snel, eerst lag het op een bergje. Leuk om in te spelen, zowel voor de buurtkinderen als voor onszelf. En natuurlijk een goede kans om van ons mijlpalenfeestje een strandfeestje te maken! En nu, een dag voor het strandfeestje, is de berg weg en vervangen door een laagje mooie donkere aarde.
Terwijl we dit schrijven trekt er een groeizaam buitje over Amersfoort.
Het lijkt erop dat we een pracht van een tuin kunnen gaan aanleggen. Dus, gaan je groene vingers al jeuken? Laat het even weten, want zodra de brandveiligehidsdingen klaar zijn en het weer een beetje minder plantvijandig, gaan de eerste bomen, struiken en plantjes de grond in!
7 juni 2021 - Willem en de druif
door Diana
Deze week was een week van spullen die aan kwamen lopen. Eerst kwam Willem, en toen kwam de druif.
Willem is een kleine groen bouwkeet die over was op het Elisabeth Groen terrein. Willem ziet er nog prima uit, ook van onderen, maar zou toch gesloopt worden.
De peugeot Goudklompje heeft Willem opgehaald en op ons parkeerterrein gezet. Wat we met Willem gaan doen weten we nog niet precies, maar dat is niet om een gebrek aan ideeen.
En nu de druif. Op nextdoor.nl werd een druivenplant aangeboden. Hij kon worden opghaald ergens in Amersfoort, waar hij tegen een gevel groeide. Een klein WAR-team klom in de bestelbus, gewapend met scheppen, kuipen, schroevendraaiers en zelfs voor de zekerheid een haakse slijper.
De druif bleek een enorme, 15 jaar oude boom, met wortels die de hele tuin door groeiden.
Die konden onmogelijk allemaal uitggraven worden, dus de druif heeft wat wortels moeten laten.
In totaal was de druif wel zeven meter lang. Hij moest dubbelgevouwen worden om in de bus te passen, en nog hadden de bijrijders een flinke tak op schoot.
Op de Heiligenbergerweg aangekomen werd de druif met vier man en drie touwen op haar nieuwe plek gehesen. Daar hangt hij nu nog aan touwen, komende zondag maken we een steunconstructie.
De blaadjes hingen natuurlijk al helemaal slap, dus er gingen een aantal speciekuipen water overheen. Gelukkig hebben we een regenton met 1000 liter water erin. De druif gaat de komende tijd vaak water krijgen, en met dat en wat snoeiwerk hopen we hem in leven te houden. Alle trosjes druiven zijn eraf geknipt om energie te sparen, maar als hij de operatie overleeft komt het vast volgend jaar goed met onze nieuwe druivensapfabriek.
1 juni 2021 - flessen en velgen
De afgelopen week zijn eindelijk de mensen van het explosievenonderzoek gekomen, om te kijken of er in de bovenste drie meter van het terrein waar de tuin komt, nog ongesprongen explosieven uit de tweede wereldoorlog liggen. Daarvoor moesten eerst de straatstenen eruit, toen de putten en toen moesten nog van vier parkeerplekken de auto's van omwonenden een dagje weg. Want van metalen voorwerpen in de buurt heeft de scanner last. Er treden dan reflecties op waardoor ze niet goed kunnen beoordelen of een piepje uit het apparaat komt van de put of van de ondergrondse vliegtuigbom.
Om zeven uur 's ochtends kwam er een graafmachientje het terrein op rollen, gevolgd door drie mannen met een handscanner. Het apparaat was een sort zwarte stok met na een meter een haakse knik. Met het puntje gingen ze over de grond, terwijl het apparaat een soort geigerteller-achtige geluidjes maakte.
Het plan was om in een dag het hele terrein te doen, tot een diepte van 3 meter, maar de ondergrond was zo vervuild met voorwerpen dat er telkens weer gegraven moest worden. Steeds werden op een meter diep wieldoppen en stalen emmers gevonden. Het bijkt nogal een puinhoop onder het zand.
Nu is het terrein maar voor de helft gedaan en maar tot een meter diep. Ze komen nog wel een keer terug om nog een klein stukje te doen, maar het hele stuk wordt te kostbaar, en ook 3 meter diep gaat niet meer lukken.
We zullen de plannen vor de tuin er op aan passen, het wordt hoe dan ook een geweldige tuin, ook zonder ingegraven kas en ondergrondse regenwateropslag.
Er zijn ook wat prachtige oude flessen gevonden, eentje met het jaartal 1959 erop. Er zijn al al grootse plannen mee, en ze zijn alvast tentoongesteld in onze nieuwe boekenkast.
De trekstangen komen terug
In de nieuwe WAR komt ook een auditorium, een klein zaaltje voor lezingen, films, discussies en kleinschalig theater. Voor zo'n zaaltje heb je een vrij grote, hoge ruimte nodig. En daar is er maar een van op de Heiligenbergerweg 34, namelijk de eerste verdieping van het jaren '10 pand.
In dat pand zit een bloedmooie ruimte van 2 verdiepingen hoog. In het midden was een heel vreemde constructie gemaakt, een soort enorme badkuip met een trap ernaartoe, waarop mensen achter hun computertje zaten te werken.
Die badkuip hebben we er natuurlijk direct uit gehaald.
Om die badkuipcontructie te kunnen maken zijn in 2009 de trekstangen die het gebouw bij elkaar moesten houden doorgezaagd en vervangen door een houten stellage. Het gebouw vertoont flinke scheuren in beide zijgevels, die doen vermoeden dat die contructie niet voldaan heeft. Voor ons zaaltje zit hij ook nog eens enorm in de weg, omdat er grote houten balken hangen en op de vloer rusten. Niet zo goed voor de zichtlijnen en vooral ook heel erg jammer van die mooie ruimte.
Om de houten stelling weg te kunnen halen moeten we eerst de trekstangen in ere herstellen. Daarvoor hebben we een constructiebureau laten rekenen en een metaalbewerker ingehuurd die de trekstangen vervangt en weer op de oude spanning zet. Als dat gebeurd is kunnen we de houtconstructie eruit halen.
De houten balken die vrijkomen zijn heel breed en mooi, en lang bovendien. Waar we die voor gaan gebruiken weten we nog niet, maar als imand er een goed idee mee heeft... Misschien wat mooie meubels voor in de kantine?
2 mei 2021: uitgeput
door Diana
Voordat we de tuin kunnen aanleggen moet er een explosievenonderzoek plaatsvinden. Prima, hadden we op gerekend en het bedrijf dat dat zou komen doen was al eens wezen kijken. De straatstenen zijn er uit, de bosjes die in de weg stonden met wortel en tak gerooid en alle nog in de weg staande spullen opgeruimd.
Iemand van het explosievenbedrijf kwam vorige wek even kijken en bedacht plotseling dat er niet gescand kon worden op een afstand tot en met 3 meter van de rioleringsputten op het terrein. Metaal, namelijk, dat geeft vervelende echo's op de metingen. Die putten lagen zes meter uit elkaar over het terrein verspreid, dus er viel ineens niet zo veel meer te scannen. En grote tegenvaller want zonder die scan mag je geen schop in de grond zetten, dieper dan 30cm. Onze appelboompjes willen wel wat dieper mogen wortelen.
Op de zondagse klusdag besloten we toch eens te kijken hoe nou zo'n put in elkaar zit. Zit dat ijzer alleen in het deksel? Of is het beton eronder ook nog gewapend? Hoe zit zo'n systeem van putten eigenlijk in elkaar, is het een stelsel van betonnen buizen die af en toe een put produceren, zoals een stelsel van mycelium af en toe een paddestoel omhoog stuurt?
Na 70cm diep graven vonden we het antwoord. De put is een betonnen blok met een stalen deksel en ongeveer halverwege een zijwand met daarin een metalen klep en een aansluiting voor een pvc buis. 
Na wat duwen en wrikken leek er wel beweging te zitten in het betonnen blok. Ondertussen had iemand uitgerekend dat het ongeveer 140 kilo moest wegen.
Dat moet je er dus uit kunnen trekken. Misschien aan de trekhaak van de bestelbus?
We besloten het gat schuin af te graven om de put er diagonaal uit te kunnen trekken. Terwijl iemand de bus ging halen konden we het toch niet laten om even zelf aan de sleepkabel te trekken. Langzam begon de put te glijden. Meer mensen gingen trekken en met 5 personen trek je zo'n put er zo uit.
Eindkap op de pvc-buis om verstopping met zand te voorkomen. Even meten om later nog te weten waar de put heeft gezeten en zand erover. Laat de explosievenmensen maar komen met hun scanner, wij gaan een tuin aanleggen!
14 maart 2021
door Diana
Deze week is aannemer Eggenkamp bezig met de aanleg van een brandgang. Die brandgang is een verplichting voor de veiligheid van de bewoners van de beheerderswoningen op de tweede verdieping. Die moeten het pand veilig kunnen verlaten als er ergens in het pand brand uitbreekt. Voordat die gang er is mogen we helemaal niets doen in het gebouw behalve verbouwen.
De meeste dingen in het pand kunnen we zelf, we zijn immers een heel diverse club van aanpakkers, en als er bij een klus niet iemand is die het al kan, dan weten we vaak samen wel een veilige en handige manier te bedenken om het zelf te doen. Maar sommige, vooral constructieve dingen laten we door een aannemer doen.
Zo ook deze brandgang, waar Eggenkamp een extra nooduitgang naar buiten maakt en aan de binnenkanten aantal deuropeningen in dragende muren. Dat moet dan weer brandwerend uitgevoerd worden en daar hebben wij geen kaas van gegeten.
Zelf bouwen we als Eggenkamp klaar is de wanden van de gang eromheen, dat vraagt niet veel specialistische kennis. De afgelopen weken hebben we ook zelf al een aantal niet-dragende muren weggesloopt. Dat gaf een hoop lawaai en stof, maar was eigenlijk best leuk om te doen. Er is een heel teampje gevormd dat nadenkt over hergebruik van alles wat er uit het pand tevoorschijn komt. We slopen zo dat de stenen makkelijk weer te gebruiken zijn. Het doen is om zo min mogelijk weg te gooien.
Als de brandgang klaar is komt de brandweer nog een keer langs om te kijken of alles goed en veilig gedaan is, op de hele begane grond van het grote pand. Als dat zo is kunnen we beginnen met het inrichten van de werkplaatsen en labs die daar komen, het Fablab, biolab, de zeefdrukkerij en waarschijnlijk een textiellab.
Deze labs zijn openbaar en iedereen kan er komen om de gereedschappen te gebruiken. Daarover kun je meer lezen bij de projecten zelf.
